ÇANAKKALE
ÇANAKKALE
ALLAH-U EKBER, BİJİ AZADİYE, BİRRUH BİDDEM NEFDİK…
Bazı coğrafyalar vardır, üzerinde yaşanan olaydan dolayı
kutsaldır. Toprak Allah’ın toprağı hepsi kutsaldır ama her toprakta o olaylar
yaşanmadı her toprağa o kanlar dökülmedi. Bedir kutsaldır, Mute kutsaldır, Kerbela
kutsaldır, Çanakkale kutsaldır.
Çanakkale’yi kutsal yapan, diğer topraklardan farklı kılan
sadece orada dökülen kan da değil, Çanakkale’yi Çanakkale yapan orada dökülen
ortak kandır.
Türk’ün, Kürt’ün, Arap’ın, Çerkez’in, Laz’ın, Boşnak’ın… Kanının
birbirine karıştığı yerdir. Bizi biz yapan yer. Çanakkale’de Bayrak bizim
bayrağımız, vatan bizim vatanımızdır. Biz hepimiziz orada, Hepimiz ümmetiz,
İslam milletiyiz.
Düşman bizim düşmanımız, dost bizim dostumuzdur
Çanakkale’de.
Türk’ün Türk’ten başka dostunun olduğu yerdir Çanakkale.
Kürt’ün “biji azadiye ümmet” dediği yer, Arap’ın “birruh biddem nefdik ya İslam”…
Dediği yer.
Bizi biz yapan değerleri, terimizi terimize, kanımızı
kanımıza katarak Gâvurdan koruduğumuz yerdir Çanakkale.
Çanakkale’de savaşanlar ben dediğinde Müslüman bir bireyi,
biz dediğinde Ümmeti kast ederdi. Dolayısı ile “benim vatanım” dediğinde tüm İslam
topraklarını “benim bayrağım” dediğinde hilafeti temsil eden al yıldızlı
bayrağı, “benim sancağım” dediğinde kelime-i tevhit sancağını kast ediyordu.
Çanakkale ruhuna savaş açanlar, önce beni budadılar, sonra
bizi. Çanakkale’de savaşanların çocukları medreseleri, tekke ve zaviyeleri
kapatılıp, yazıları yasaklanıp cahil bırakıldı. Torunları o ruhtan uzak
yetiştirildi artık “ben” dediğinde sadece bir ırka mensup bireyi yani Türk’se
Türk, Kürt’se Kürt’ü, Arap’sa Arap’ı anlamaya başladı. “Biz” dediğinde sadece Türkleri,
Kürtleri ya da Arapları anlar oldu. “Bayrak” dediğinde kendi ırkını temsil eden
bez parçasını, “Sancak” dediğinde ne dediğini bile bilmez hale geldi.
Çanakkale’yi Çanakkale yapan ümmetçilik kötü, bizi bölen
birbirimize düşman yapan ırkçılık iyi olarak kazındı beynimize.
Artık Türk’ün Türk’ten başka dostu yoktur, artık biji
azadiye Kürdistan vardır, artık birruh, biddem neftik ya arap vardır…
İşgal altındaki topraklarımızı kendi toprağımız saymıyoruz
artık, sanki Kudüs, Bağdat, Şam, Kahire, Bin Gazi, Saray Bosna hatta Mekke ve
Medine bizim toprağımız değilmiş gibi davranıyoruz. Oysa Çanakkale ruhuna göre İstanbul
hepimizin ise, Müslümanların tüm toprakları da hepimizindir.
Kur’an’a göre Müminiz ve müminler ancak kardeştir. Çanakkale
bilincinin kaynağı Kur’an’dır Tıpkı Bedir’in, Kerbela'nın kaynağı gibi. Kuran’a
dönüp onun istediği gibi yaşamadığımız, birbirimize sarılmak yerine sırtımızı
döndüğümüz, birbirimizi biz olarak görmediğimiz, topraklarımızı kendi
toprağımız, namusumuzu namusumuz, bayrağımızı bayrağımız, sancağımızı
sancağımız olarak görmediğimiz sürece ne barıştan ne kardeşlikten nede huzurdan
söz edemeyiz.
Vesselam
Orhan Göktaş
25.03.2013
Yorumlar
Yorum Gönder